چه زود رفتی!
قرآن را بوسیدم، گلبرگ‏ های یاس، از لا به‏ لای ورق‏ ها فرو ریخت. یاس‏ ها چقدر شبیه تو اند، فاطمه! ای گم‏گشته بقیع! کدام گم‏شده به تو پناه آورد و پیدایش نکردی؟! . . .

ای بهشت گم‏شده پهلو شکسته، کدام شکسته! از تو التیام جست و مرهم نگذاشتی؟! تو، آن‏سوی خودت بودی و همیشه بهترین را برای دیگران می‏ خواستی و این است شیوه عشق، که از پدر به تو رسیده بود.
بانوی مهربانی و آیینه‏ ها، سلام!... اما چه زود وقت خداحافظی رسید.